I. Opis cudownej roślinki.

Owa roślina zwie się Diawanhia, lecz etymologii tego miana na próżno się doszukiwać, gdyż górnik, który odkrył jej pnącze, zmarł szczęśliwy pod zawałem w kopalni. Gdy odgrzebano trupa spod zawaliska, zauważono, że kopacz w ręku ściskał okruch diamentu, tak jak jeszcze dzień wcześniej niezwykłą roślinę, której, o dziwo, odkrył zastosowanie. Któż by inny zainteresował się pędami jakiegoś chwastu, który na dodatek rośnie w skalnych szczelinach?

Dopiero po latach studiów w pracowniach alchemicznych, gdzie w pocie czoła ludzie o ogromnym doświadczeniu z flory nieznanej, badali pnącze Diawanhii, udało się znaleźć jej cenne właściwości. Z zapisków, które udało się wydrzeć z łap skąpych starców, wynikało jedno - roślina bez kamienia nie ma szansy się rozwinąć. Stąd właśnie pierwsi rolnicy, którzy zgłosili się do tego projektu, wzięli pomysł by rozpocząć uprawę w górskich polanach, gdzie skał im pod dostatek.

Wiadomo już, że Diawanhia potrzebuje nie światła słonecznego, jak pospolite rośliny, znane w Galimorze, lecz ciemnej przestrzeni, która obłożona być musi kupkami kamieni, bądź solidnie obsypana skalistym pyłem. Dopiero wtedy istnieje możliwość, że pęd owej rośliny rozwinie się i da następną z nich, która w przyszłości stanie się zapewne kolejną porcją diawanu. Przebiegli hodowcy znaleźli jednak sposób, by swe uprawy prowadzić nawet z dala od gór. Jedynym mankamentem jest to, że trzeba już szukać kamieni na terenach dookoła, co tym mniej inteligentnym przysparza sporych kłopotów. Istnieje również rzadziej spotykana metoda hodowli, gdzie zamiast kamieni, czy też skał stosuje się czysty piach, choć i tutaj nie da się wyzbyć zalet tego sposobu uprawy.

Jeszcze zostaje tylko kwestia tego, że Diawanhia nie znosi promieni słonecznych, lecz tutaj akurat rozwiązanie jest iście proste. Tak jak uprowadzonym niewiastom zasłania się oczy, tak również i tu płachtami materiału, czy też skórami zwierzęcymi przykrywa się miejsce hodowli tej rośliny.

II. Opis produkcji diawanu.

Jeżeli Diawanhia jest pierwszym ogniwem na drodze do spalenia dobrego zielska, to diawan jest już tym ostatnim, kiedy zaraz mamy nim nabić fajkę, czy też zwinąć w rulon i wypalić. Jako, że owe ziele staje się coraz bardziej popularne, tak i przeca sposób jego przetwarzania nie może należeć do skomplikowanych. W tym aspekcie wszystko sprowadza się do minionego czasu, jaki wysuszone, starte pnącza Diawanhii przeleżą w drewnianych, płaskich pojemnikach. A dlaczego właśnie drewno, ktoś mógłby spytać. Tedy wyjaśnia się z reguły, że wchłania ono pozostałą wilgoć, a większa powierzchnia, przy małej objętości pojemnika sprzyja równomiernemu osuszeniu. Ten zabieg wpływa tylko potem na komfort palenia diawanu, albowiem gdyby nabył on wilgoci, to i fajka zapchać by się mogła, a tego żaden koneser nie zdzierży.

III. Sposób palenia.

Kiedy wieść o nowym zielu do palenia dopiero się rozchodziła, krążyły pogłoski, że palenie jej nie będzie łatwe i byle chłop temu nie sprosta. Wytwórcy diawanu jednak przychylili się do prostoty, tak więc palenie diawanu nie różni się aż tak od codziennego tytoniu. Wymogiem jest jednak, by w tradycyjnych fajkach, jeśli już się je wybierze, dorobić dodatkowy wlot powietrza. Nie musi być duży, ino tyle, by przy wdychania diawanowego dymu, pozostałe okruchy skalne ostawały w przedniej części fajki.

IV. Właściwości Diawanhii.

Pospolity palacz zapytany o to, jak się czuje podczas palenia, zazwyczaj mówi coś o lekkiej senności, lecz nie z powodu zmęczenia, gdyż te uchodzi wraz z pierwszym buchem po rozpaleniu diawanu w swej ukochanej fajce. To jedynie krótkie podsumowanie rozmów z osobami, które rozkoszują się delikatnością ziela, które chwalone jest, o dziwo, również przez płeć piękną, przez swój niecodzienny zapach, nieporównywalny do smrodu tytoniowego dymu.