Ach, Vide... Jesteś tak pełna sprzeczności, że człek nigdy nie wie - wpadnie w delikatność, w szyderstwo, w samozachwyt czy w depresję. Tu jest tak... miękko. Ale nie miękkością poduszki, miękkością ciała ciętego ostrym nożem bólu i żalu. I pięknie, jak zawsze, pięknie. Uwielbiam czytać Twoją poezję, ale ten wiersz to po prostu... Ech.